തെറ്റും ശരിയും അറിയാതെ.., ഇരുള്‍ മൂടിക്കിടന്ന ബാല്യത്തിന്റെ വിജനമായ വഴിയിലേക്ക്, വെളിച്ചം കടന്നു വരാന്‍ മടിച്ചു നിന്നിരുന്നു... അന്നെല്ലാം മഴ ഒരു നൊമ്പരമായിരുന്നു... രാത്രികളില്‍ ഓലപ്പഴുതിലൂടെ അരിച്ചിറങ്ങുന്ന മഴത്തുള്ളികളോട് വെറുപ്പായിരുന്നു... ചാണകം മെഴുകിയ തറയിലൂടെ പായയ്ക്കരികിലേക്ക് അരിച്ചു വരുന്ന നീര്ചാലുകളോട് തേരട്ടകളോടെന്നപോലെ വെറുപ്പ്‌... ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ച തഴപ്പായയും പുതപ്പും ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു ഇരുട്ടില്‍ മുടിയഴിച്ചാടുന്ന മഴയെ കാണുമ്പോള്‍, പാമ്പന്‍കാവില്‍ മുടിയഴിച്ചിട്ട് തുള്ളുന്ന സ്ത്രീകളെ ഓര്‍മ്മവരുന്നു... തൂങ്ങി വരുന്ന ഉറക്കത്തിലേക്കു പേടിസ്വപ്നമായ് മഴ ഉറയുകയായിരുന്നു... ദ്വാരം വീണ കുടക്കീഴില്‍, കൂട്ടുകാരെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു പോകുമ്പോള്‍.., ഇറ്റിറ്റു വീഴുന്ന വെള്ളത്തുള്ളികള്‍ വെറുപ്പായിരുന്നു...
സ്കൂള്‍ മൈതാനത്തെ മഴ പക്ഷെ എനിക്കിഷ്ടമായിരുന്നു... കൂട്ടുകാരോടൊത്ത് മഴ നനഞ്ഞു ഓടാന്‍, മൈതാനത്തെ മഴവെള്ളം കാല്‍ കൊണ്ട് തട്ടി തെറിപ്പിക്കാന്‍, മൈതാനത്തിനരികിലെ നെല്ലിക്ക മരം കുലുക്കി നനക്കാന്‍... പുസ്തക സഞ്ചി നെഞ്ചില്‍ ചേര്‍ത്ത് വച്ച് മഴയില്‍ ഓടുമ്പോള്‍.., മഴത്തുള്ളികള്‍ മുഖത്ത്തടിക്കുംപോള്‍.., ഈ മഴ നിലക്കാതിരിക്കട്ടെ എന്നാശിച്ചുപോകുമായിരുന്നു...
മഴയെ ഞാന്‍ അറിയാതെ സ്നേഹിച്ചു പോയിരുന്നു... മഴ പെയ്യുന്ന രാത്രിയില്‍.., ആ കുളിര്‍ കൊണ്ട്.., ആ പ്രണയത്തില്‍ നനഞ്ഞു നടക്കാന്‍ എനിക്കെന്നും ഇഷ്ടമാണ്...
എന്റെ വിവാഹനാളില്‍ നേരിയ ചാറ്റലായി അനുഗ്രഹം ചൊരിഞ്ഞതും...
മറക്കില്ല.. ആ ഓര്‍മ്മകള്‍...
No comments:
Post a Comment